Wat heb ik allemaal geleerd?

Nog een zevental kalenderblaadjes afscheuren en mijn Erasmus-avontuur is helaas voorbij. Telkens opnieuw ik hieraan herinnerd word, vullen mijn oogjes zich met krokodillentranen en vormt een krop zich in mijn keel. Want wat was het mooi, ach, wat was het fantastisch! En nu we aan het einde van de rit beland zijn, vraag ik me in ware Piet Huysentruyt-stijl af: wat heb ik hier allemaal geleerd?

Over het leven, de wereld en mezelf

Als de Europese Unie een fanclub zou hebben, zou ik zeker en vast een lid zijn. Wat is dat toch een fantastisch iets! Landen met een totaal verschillende geschiedenis en taal verenigen zich onder één vlag? Beseffen we wel hoe kostbaar en speciaal dat is? Nog geen honderd jaar geleden richtten we het geweer op elkaar en iets meer dan twintig jaar geleden splitste een betonnen muur ons continent. En eigenlijk zijn we allemaal zo verschillend niet. Zijn we dan zo verschillend omdat ze in Finland graag naar de sauna gaan, dat in Oostenrijk de Sints zwarte piet, een harig monster is en omdat we ons in België (blijkbaar) volproppen met chocolade en friet? Ok, dat laatste is waar. Verdikke, wat mis ik die frieten.

Natuurlijk heeft ieder land op zich wel een eigen cultuur met televisiesterren, chansons en schlagers, maar is dat dan zo belangrijk? Is dat echt hetgeen wat ons definieert? En uiteindelijk spreekt iedereen hier over dezelfde Scandinavische politieseries of Amerikaanse komedies. En al meer dan een maand speelt The Broken Circle Breakdown hier in de cinema's. Wat is de wereld toch klein. Minder en minder begrijp ik het fenomeen 'nationalisme'. Ik vind er absoluut niets aan. Meer en meer verschansen we ons achter onze grenzen, en krijgen we angst van een wereld die we niet meer begrijpen. Trek die paardenkleppen af en ga die wereld uit ("ga die weeereld uuuiiittt")!

Ik pleit dus voor wat minder gezaag en negativiteit over Europa. Vele mensen huiveren bij het woord. Zeker nu het een synoniem geworden is van "besparingen" en "crisis". We focussen te veel op wat we van vader Europa niet mogen en te weinig op welke cadeaus hij ons brengt. Het is een uniek samenwerkingsverband dat ons vrede en stabiliteit gegeven heeft en wat zouden al die kleine prutslandjes gaan beginnen tegen reuzen zoals de VS of Rusland. Welke eisen zouden wij Belgen kunnen maken op de financiële  markt ten opzichte van China?

Ieder huisje heeft zijn kruisje

En trouwens, wat een geluk hebben we allemaal dat we in België geboren zijn. Vele mannen met gele vlaggen en dassen met zwarte leeuwtjes op zullen het nu sterk met mij oneens zijn, maar wat een fantastisch land is België toch. Hou je leuzen à la "Al ons geld vloeit naar de Walen" voor jezelf en trek die paardenkleppen waarover ik het al eerder had, af. België is zo'n klein schattig landje, in het buitenland precies alleen gekend voor zijn frieten, chocolade, de film In Bruges en ons prestigieus wereldrecord regeringsloos zijn, en het in twee splitsen zou een belachelijke keuze zijn. 

Soms vragen, mensen mij hoeveel ze hier verdienen in Estland. Dan zeg ik dat ze voor een gewoon jobje zoals kassierster of fabrieksarbeider, 2 tot 2,5 euro krijgen per uur. Dan volgt de typische vraag slash vaststelling: Maar ja, alles is dan ook veel goedkoper? En dan schud ik heel hard mijn hoofd. Een beetje goedkoper ja, maar weet je dat je voor een biertje in een goedkope bar een uur moet werken. Stel je voor dat een Stella (mmmmm...) in België ons 9 à 10 euro zou kosten. Gaan we naar de cinema, dan betaal ik hier iets meer dan 6 euro, goedkoper dan Kinepolis dat wel ja, maar in België betalen we toch ook geen 25 euro voor een ticket? 

Zoals ik al in een andere blog zei, moet je hier niet rekenen op een grote werkloosheidsuitkering, tenzij bij ziekte, of een arbeidersbescherming zoals die bij ons is. En heel veel Estse studenten moeten zelf werken om hun opleiding te kunnen betalen, die potverdikke dan nog eens 3000 euro per semester kost. 

Er zijn zo veel redenen waarom we gelukkig mogen zijn dat we in België leven. En het is jammer dat mensen die vergeten zijn. Natuurlijk heeft ieder land zijn problemen, maar ieder huisje heeft toch zijn kruisje? Ik walg van die Facebookstatussen waarin gezucht en gepuf gevolgd wordt door de hashtag 'typisch België' met daaronder comments als "Ppff, tland is om zeep" of  "Tis eigenlijk erg geworden in België", en er is altijd wel een dt-fout te bespeuren (ja, ik zoek tot ik ze vind(t)). 

Oh ja, misschien wil ik dan voor één keer meegaan op de golf van openbaar vervoer-pessimisme, maar die trekt echt op niet veel in Vlaanderen. Bussen en trams zijn hier altijd ongelofelijk stipt, in Zweden zelfs tot op de seconde. En die verdoemde GAS-boetes natuurlijk ook! Maar misschien schrijf ik daar wel een andere keer een gefrustreerd blogje over.

Zwaai, zwaai

Maar ach, om het in een cliché uit te drukken, er is een tijd van komen en een tijd van gaan... Het is tijd om afscheid te nemen van dit geweldige Erasmus-leventje. Zo veel indrukken opgedaan, zo veel mensen leren kennen, gefeest, gereisd, geleerd (ook op school ja). Geleefd. Ik zei vaak tegen mijn vrienden in een emotionele bui: "Beseffen wij dat wel dat dit waarschijnlijk de gelukkigste periode uit ons leven is?" En dat was het zeker en vast. Sla me voor de kop als het nog gekker wordt. 

Binnen een week mag ik waarschijnlijk wel 100 keer op de vraag "En, hoe was het op Erasmus?" antwoorden. Dan zal ik waarschijnlijk gewoon "Goed" moeten antwoorden. Want wat zeg je op zo'n vraag. Deze 5 maanden en een half vallen niet te omschrijven in een zin, laat staan een gesprek, nee zelfs niet in een blog. 

Volgende week zaterdag zullen de traantjes vloeien. Een traantje van verdriet omdat we afscheid moeten nemen en een traantje van blijdschap omdat we het toch maar lekker hebben mogen meemaken. 

Tot schrijfs.