Eindelijk - Creatieve Therapie bij verkeersslachtoffers

creatieve therapie sessie met toneel

Vorig jaar vielen er dagelijks twee dodelijke slachtoffers in het verkeer. Velen overleven een ongeluk, maar komen niet ongedeerd uit het autowrak. Per dag houden 115 mensen een letsel over aan een verkeersongeval. Sommigen raken in een diepe coma en wanneer ze ontwaken laat het geheugen hen vaak in de steek. Wie ben ik? Wat is er gebeurd en wie zijn die mensen aan mijn bed? Allemaal fundamentele vragen waarmee slachtoffers kampen wanneer ze uit coma ontwaken. 

Vaak hebben ze dan ook nog eens veel fysieke problemen, verlammingen, … en moeten ze opnieuw leren praten, eten of stappen.

creatieve therapie sessie met poppen

In Dagcentrum Eindelijk in Buggenhout kunnen mensen terecht die een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) hebben opgelopen. Zo’n hersenletsel kan opgelopen zijn tijdens een coma door een verkeersongeval, maar ook door een trombose, een embolie of zelfs een voedselvergiftiging.  Allemaal hebben ze te kampen met serieuze beperkingen. Dat zijn niet alleen fysieke beperkingen, maar vaak hebben de cliënten van het dagcentrum ook emotionele problemen. Vooral het uiten en herkennen van emoties wordt moeilijk en ze moeten ook leren omgaan met hun nieuwe situatie. 

creatieve therapie sessie met beeldende kunst

Bert en Gerrit zijn twee jonge cliënten van het dagcentrum en volgen er wekelijks enkele sessies creatieve therapie. Door middel van dans, drama, muziek of beeldende kunst proberen ze aan die emotionele verwerking te werken. Dit is hun verhaal.

Vergeet de resolutie niet op de hoogste stand te zetten! (Doorklikken naar Youtube, tandwieltje onderaan, 720p)

Wie meer informatie wenst over het Dagcentrum Eindelijk in Buggenhout kan terecht op deze link.
Wie graag meer wil leren over een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH), kan een kijkje nemen op deze site.


Alle rechten voorbehouden aan Stijn Defoirdt

Paranormal Edinburgh: Gordon Rutter

Voor een weekje trekken we met onze collega's journalisten-in-spe naar Edinburgh om er reportages te maken en artikels te schrijven. Zie hier één van mijn schepsels!

Schotland is 'the place to be' voor onderzoekers van het paranormale. Elk kasteel heeft wel zijn spook en in heel wat meren zwemt een mysterieus monster. Maar het vreemde en bizarre is niet enkel iets wat toeristen interesseert, ook heel wat Schotten verdiepen zich graag in de 'wetenschap' van het paranormale.

Gordon Rutter richtte vijftien jaar geleden de Edinburgh Fortean Society op. Een groep die elke maand samenkomt en zich verdiept in vreemde fenomenen. Het Monster van Looch Ness, UFO's , gemuteerde dieren, geesten, ... u kunt het zo gek niet verzinnen.

Bekijk hier het interview met Gordon Rutter. Vergeet de beeldkwaliteit niet op het hoogst te zetten!

Hier onder vind je nog wat foto's van voorwerpen uit Gordons collectie:

Bachelorproef: "Eindelijk"

Eindelijk

Vorig jaar vielen er dagelijks twee dodelijke slachtoffers in het verkeer. 

Velen overleven een ongeluk, maar komen niet ongedeerd uit het autowrak. Per dag houden 115 mensen een letsel over aan een verkeersongeval. Sommigen raken in een diepe coma en wanneer ze ontwaken laat het geheugen hen vaak in de steek. Wie ben ik? Wat is er gebeurd en wie zijn die mensen aan mijn bed? 

Allemaal fundamentele vragen waarmee slachtoffers kampen wanneer ze uit coma ontwaken. Vaak hebben ze dan ook nog eens veel fysieke problemen, verlammingen, … en moeten ze opnieuw leren praten, eten of stappen.

Deze reportage moet alle automobilisten bewust maken van welke gevolgen hun rijgedrag kan hebben. Samen moeten we streven naar nul verkeersslachtoffers.

In Dagcentrum Eindelijk in Buggenhout kunnen mensen terecht die een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) hebben opgelopen. Zo’n hersenletsel kan opgelopen zijn tijdens een coma door een verkeersongeval, maar ook door een trombose, een embolie of zelfs een voedselvergiftiging. 

Allemaal hebben ze te kampen met serieuze beperkingen. 

Overdag kunnen ze er deelnemen aan activiteiten, therapie, kine, ...en werken ze er ook een performance uit. Daarmee willen de cliënten aan de buitenwereld tonen hoe het is om met een NAH te leven. Ze getuigen hoe het voor hen was om uit het leven gegrepen te worden en sensibiliseren de kijker om hun rijgedrag aan te passen.

Hier vindt u de reportage over de performance 'Uit het leven GEGREPEN' van Dagcentrum Eindelijk:

Verdere informatie over het dagcentrum vind je hier.

Wie meer informatie wenst over NAH, klik hier.

Alle rechten voorbehouden aan de maker, Stijn Defoirdt.

Wat heb ik allemaal geleerd?

Nog een zevental kalenderblaadjes afscheuren en mijn Erasmus-avontuur is helaas voorbij. Telkens opnieuw ik hieraan herinnerd word, vullen mijn oogjes zich met krokodillentranen en vormt een krop zich in mijn keel. Want wat was het mooi, ach, wat was het fantastisch! En nu we aan het einde van de rit beland zijn, vraag ik me in ware Piet Huysentruyt-stijl af: wat heb ik hier allemaal geleerd?

Over het leven, de wereld en mezelf

Als de Europese Unie een fanclub zou hebben, zou ik zeker en vast een lid zijn. Wat is dat toch een fantastisch iets! Landen met een totaal verschillende geschiedenis en taal verenigen zich onder één vlag? Beseffen we wel hoe kostbaar en speciaal dat is? Nog geen honderd jaar geleden richtten we het geweer op elkaar en iets meer dan twintig jaar geleden splitste een betonnen muur ons continent. En eigenlijk zijn we allemaal zo verschillend niet. Zijn we dan zo verschillend omdat ze in Finland graag naar de sauna gaan, dat in Oostenrijk de Sints zwarte piet, een harig monster is en omdat we ons in België (blijkbaar) volproppen met chocolade en friet? Ok, dat laatste is waar. Verdikke, wat mis ik die frieten.

Natuurlijk heeft ieder land op zich wel een eigen cultuur met televisiesterren, chansons en schlagers, maar is dat dan zo belangrijk? Is dat echt hetgeen wat ons definieert? En uiteindelijk spreekt iedereen hier over dezelfde Scandinavische politieseries of Amerikaanse komedies. En al meer dan een maand speelt The Broken Circle Breakdown hier in de cinema's. Wat is de wereld toch klein. Minder en minder begrijp ik het fenomeen 'nationalisme'. Ik vind er absoluut niets aan. Meer en meer verschansen we ons achter onze grenzen, en krijgen we angst van een wereld die we niet meer begrijpen. Trek die paardenkleppen af en ga die wereld uit ("ga die weeereld uuuiiittt")!

Ik pleit dus voor wat minder gezaag en negativiteit over Europa. Vele mensen huiveren bij het woord. Zeker nu het een synoniem geworden is van "besparingen" en "crisis". We focussen te veel op wat we van vader Europa niet mogen en te weinig op welke cadeaus hij ons brengt. Het is een uniek samenwerkingsverband dat ons vrede en stabiliteit gegeven heeft en wat zouden al die kleine prutslandjes gaan beginnen tegen reuzen zoals de VS of Rusland. Welke eisen zouden wij Belgen kunnen maken op de financiële  markt ten opzichte van China?

Ieder huisje heeft zijn kruisje

En trouwens, wat een geluk hebben we allemaal dat we in België geboren zijn. Vele mannen met gele vlaggen en dassen met zwarte leeuwtjes op zullen het nu sterk met mij oneens zijn, maar wat een fantastisch land is België toch. Hou je leuzen à la "Al ons geld vloeit naar de Walen" voor jezelf en trek die paardenkleppen waarover ik het al eerder had, af. België is zo'n klein schattig landje, in het buitenland precies alleen gekend voor zijn frieten, chocolade, de film In Bruges en ons prestigieus wereldrecord regeringsloos zijn, en het in twee splitsen zou een belachelijke keuze zijn. 

Soms vragen, mensen mij hoeveel ze hier verdienen in Estland. Dan zeg ik dat ze voor een gewoon jobje zoals kassierster of fabrieksarbeider, 2 tot 2,5 euro krijgen per uur. Dan volgt de typische vraag slash vaststelling: Maar ja, alles is dan ook veel goedkoper? En dan schud ik heel hard mijn hoofd. Een beetje goedkoper ja, maar weet je dat je voor een biertje in een goedkope bar een uur moet werken. Stel je voor dat een Stella (mmmmm...) in België ons 9 à 10 euro zou kosten. Gaan we naar de cinema, dan betaal ik hier iets meer dan 6 euro, goedkoper dan Kinepolis dat wel ja, maar in België betalen we toch ook geen 25 euro voor een ticket? 

Zoals ik al in een andere blog zei, moet je hier niet rekenen op een grote werkloosheidsuitkering, tenzij bij ziekte, of een arbeidersbescherming zoals die bij ons is. En heel veel Estse studenten moeten zelf werken om hun opleiding te kunnen betalen, die potverdikke dan nog eens 3000 euro per semester kost. 

Er zijn zo veel redenen waarom we gelukkig mogen zijn dat we in België leven. En het is jammer dat mensen die vergeten zijn. Natuurlijk heeft ieder land zijn problemen, maar ieder huisje heeft toch zijn kruisje? Ik walg van die Facebookstatussen waarin gezucht en gepuf gevolgd wordt door de hashtag 'typisch België' met daaronder comments als "Ppff, tland is om zeep" of  "Tis eigenlijk erg geworden in België", en er is altijd wel een dt-fout te bespeuren (ja, ik zoek tot ik ze vind(t)). 

Oh ja, misschien wil ik dan voor één keer meegaan op de golf van openbaar vervoer-pessimisme, maar die trekt echt op niet veel in Vlaanderen. Bussen en trams zijn hier altijd ongelofelijk stipt, in Zweden zelfs tot op de seconde. En die verdoemde GAS-boetes natuurlijk ook! Maar misschien schrijf ik daar wel een andere keer een gefrustreerd blogje over.

Zwaai, zwaai

Maar ach, om het in een cliché uit te drukken, er is een tijd van komen en een tijd van gaan... Het is tijd om afscheid te nemen van dit geweldige Erasmus-leventje. Zo veel indrukken opgedaan, zo veel mensen leren kennen, gefeest, gereisd, geleerd (ook op school ja). Geleefd. Ik zei vaak tegen mijn vrienden in een emotionele bui: "Beseffen wij dat wel dat dit waarschijnlijk de gelukkigste periode uit ons leven is?" En dat was het zeker en vast. Sla me voor de kop als het nog gekker wordt. 

Binnen een week mag ik waarschijnlijk wel 100 keer op de vraag "En, hoe was het op Erasmus?" antwoorden. Dan zal ik waarschijnlijk gewoon "Goed" moeten antwoorden. Want wat zeg je op zo'n vraag. Deze 5 maanden en een half vallen niet te omschrijven in een zin, laat staan een gesprek, nee zelfs niet in een blog. 

Volgende week zaterdag zullen de traantjes vloeien. Een traantje van verdriet omdat we afscheid moeten nemen en een traantje van blijdschap omdat we het toch maar lekker hebben mogen meemaken. 

Tot schrijfs.

Music Video

Waarschijnlijk zal dit voor jullie overkomen als een shock, maar ja hoor, ook wij moeten af en toe naar school hier in Tallinn. En wacht, de shock wordt nog groter, ook wij hebben schoolwerk! Het erasmusleven draait dus niet enkel en alleen om feesten, reizen en nieuwe mensen leren kennen, maar naar school gaan behoort ook tot ons wekelijks tijdverdrijf. We moeten natuurlijk niet overdrijven met dat naar school gaan, we zijn nog altijd op erasmus hé!

Een van de vakken die ik volg aan het BFM heet Music Video, en ra ra ra wat zouden we daar in doen? 

Goed geraden, we leren er hoe we een goeie music clip kunnen maken. Niet zomaar een naakte troela in roze bh filmen die op het strand met haar tieten zwaait naast een bezonnebrilde moelat, maar op een professionele manier een clip maken voor een echte Estse band. Met onze groep maken wij de music video voor Wolfredt. I'll keep you posted over hoe het daarmee gaat, maar wie het nummer waarvoor we de clip maken alvast eens wil horen, zie het filmpje onder deze zin.

Maar wacht, nu komt het grappige deel. Onze docent van dit vak draagt de prachtige naam Liina Paakspuu. En als wij haar een mailtje willen sturen, dan moeten we dat doen naar Liina@kinkykong.ee. Vertaald in het Nederlands zou dat Liina@geilenaap.be zijn. Daar moet ik hard om lachen. Plus ze heeft roze haar. Dat is nog grappiger. Wel een echt topwijf! Een echte power girl. En vrouw met enorm veel pit en we zullen zeker enorm veel van haar bijleren. Dus geen slecht woord over haar, ok? Wie haar graag wil ontmoeten en kennis wil maken met haar roze haar, bekijk even dit filmpje.

Om wat te oefenen moesten we voor ons Liina twee kleine clipjes maken. Gefilmd zonder professioneel materiaal weliswaar, maar het was gewoon een oefening op hoe we videoclipjes moesten maken. De opdracht ging als volgt: maak twee korte clipjes op het zelfde nummer met deze elementen: badkamer, konijn, kettingroker, 's nachts, een oude zeeman en een midlifecrisis. Aanschouw hier het resultaat!

Natuurlijk met heel veel dank aan mijn allerliefste teamgenote Katrijn Devlaminck. De bloemen mogen ook naar haar opgestuurd worden.

   

Hip hoi, ik ben op Erasmus

Feest! Toeters en bellen! Ik ben op Erasmus. Een half jaartje breng ik door in het sprookjesachtige Tallinn, de hoofdstad van Estland. In Estland ja, dat klein ding naast Rusland.
Estland, Letland en Litouwen, remember?

Iedereen vraagt me altijd hoe het hier gaat en hoe het is om in Tallinn te wonen. Awel, ik zal het u eens zeggen!

Tallinn, een stad waar obers zich schaamteloos in middeleeuwse deernes en koene ridders verkleden om de bebierbuikte Duitsers en Nederlanders in hun tavernes te lokken, waar Britten à la Jersey Shore hun dorst komen lessen aan de goedkope Saku, waar Estse meisjes zich ieder weekend iets te overvloedig opsmukken om daarna op torenhoge hakken en in een veel te spannend kleedje op ware Miley Cyrus-wijze te twerken in Hollywood Club en waar een groot deel van de 50 procent aan Russen zich iedere avond platzuipt aan zelfgestookte wodka.

Hé, begrijp me niet verkeerd, ik hou van Tallinn. Ik hou, zoals ik al zei, van het sprookjesachtige oude centrum, ik hou van de vele shoppingplekjes, ik hou van de goeie goedkope restaurantjes, ik hou van mijn school het BFM, ik hou van de nabijheid van andere prachtige steden, ik hou van mijn mede-erasmussers,  ...

Kortom: ik ben hier graag.

Maar ik vind Tallinn vooral een interessante plek. Een stad in zijn pubertijd. Nog niet zo heel lang verlost van het strenge Sovjetregime, proeft het nu van de ultieme kapitalistische vrijheid. Zoals elke puber is het wanhopig op zoek naar zijn identiteit. Wie zijn wij, de Esten? Welke gebeurtenissen uit ons verleden bepalen ons? Wat eten we graag? Welke kledij dragen we? ... Uit mijn tijd hier heb ik geleerd dat Esten graag zingen. En al zingend hebben ze zich vredevol verzet tegen de Sovjets ergens in 1987. Esten eten graag wat ze in andere landen ook graag eten. Vooral van de Duitsers en Scandinaviërs hebben ze een beetje afgekeken. En bij ons op school dragen ze graag een matrozenhoedje.

Pas op, ik onderschat de Estse passie voor het zingen niet. Want bij elk evenement staan ze met z'n allen (en met matrozenhoed op) schlagernummers mee te schallen in hun eigen brabbeltaaltje. Behalve in Club Hollywood natuurlijk, alleen daar heerst Queen Cyrus.

Maar in elk segment van het dagelijkse leven zie je dat ze in Estland nog niet goed weten hoe om te gaan met de kapitalistische maatschappij. Modern Tallinn staat boordevol gigantische shoppingcentra die soms letterlijk elk aan een andere kant van de straat staan. Consumptie is koning in Tallinn, alsof ze een duidelijke sneer willen geven aan het oude regime. Ongebreideld liberalisme is in de plaats gekomen. Ben je werkloos in Estland, dan hoef je niet te rekenen op moedertje staat. Je kunt natuurlijk altijd in de McDonald's gaan werken, maar daar verdien per uur net genoeg om twee eurodeals te kopen.

Zoals elke puber zal ook Tallinn wel volwassen worden, maar het heeft juist wat tijd nodig.

En over homo's wil ik het ook nog even hebben! Heel even dan, want eigenlijk valt er niet veel over te vertellen. Zelf een roze ridder zijnde, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging ik eens piepen in de Tallinese gayscene. Als die al bestaat in de homoschuwe Baltics.  Vol hoop om wat Estse gelijkgestemden te ontmoeten, trokken we met een hele bende naar een gay bar die omschreven werd als 'een van de grootste van Tallinn'. De club bleek uiteindelijk bijna onvindbaar te zijn en toen we iemand vroegen waar het was, fluisterde ze onheilspellend in ons oor: "you mean a gay bar right?". Na vele omzwervingen vonden we uiteindelijk verscholen in een hoekje van een parking en een paar treden beneden straatniveau een deur met een bel. Een breedgeschouderde man bracht ons binnen in een totaal lege club. Behalve één homootje die wat trucjes deed aan een paal, was er bijna niemand te bespeuren. Tot zover de gayscene in Tallinn.

Later kwamen we wel te weten dat het om een club ging die zich vooral focust op de Russische lesbische minderheid. En zowel Russisch als lesbisch zijn niet echt mijn ding. Volgende keer beter zou ik zeggen!


Ziezo, ik zeg, ik laat even weten hoe het gaat. Bloggen op erasmus schijnt populair te zijn, dus dan doe ik daar gewoon lekker aan mee.



Doei!
En ik heb geen flauw idee hoe ze dat in het Ests zeggen. Ik weet alleen wat 'pikk' betekent. En dat is 'lang'. Toeval?

Vooruit - Made by Oya

De vrouwen van het Gentse naaiatelier Made by Oya leerden toevallige passanten en andere naailiefhebbers hoe ze prachtige netzakken konden maken in café Vooruit.

Met mijn camera in de hand ging ik een kijkje nemen en maakte er de volgende reportage over.

Wie meer informatie wilt over de projecten van Made by Oya, klik hier.